
Onze telescoop onder de Grote Beer. (siimple met toestemming)
Al weken had ik 16 juni in mijn agenda geblokkeerd. First light stond er, de term van échte astronomen om aan te geven dat een telescoop voor het eerst licht ‘ziet’. Deze zaterdagavond zou ook ónze telescoop voor het eerst zien.
Maar niets was zeker. Weliswaar hadden we ruim vier jaar geploeterd om een spiegel in de juiste vorm te krijgen, en een frame te bouwen waarin alle optische onderdelen zitten (bouwblogje volgt later). Ik verwachte: er gaat vast iets mis, er gaat áltijd wel iets mis in een klusproject.
Niet deze avond. We togen naar de Ooijpolder bij Nijmegen om tussen de wolken door een blik te werpen op ons zonnestelsel. En wat een start! Na slechts een snelle check of de spiegels goed waren gericht, werden we getrakteerd op een paar prachtige plaatjes. Als kinderen zo blij stonden we te springen.
Zie hier het beste van de foto’s die ik met mijn mobiele telefoon door het oculair maakte:

De maan. Overigens is het beeld gespiegeld, dit is een wassend maan.
Wow! Dit was het wow-moment van de avond. Het moment dat ik dit beeld scherp stelde vergeet ik niet snel. De maan is een échte wereld, met kraters en bergen.

Jupiter en drie maantjes. Een vierde maan staat zo dicht bij Jupiter dat hij wegvalt in het licht van Jupiter.
OK, dit líjkt misschien minder spectaculair dan de maan, maar ook dit plaatje was reden tot springen. Het is de reuzenplaneet Jupiter, met de grootste maantjes: Ganymedes, Europa en Callisto. Die vierde grote maan Io valt weg op deze foto, omdat hij te dicht bij Jupiter stond. Wat je óók niet ziet zijn twee donkere banen op het schijfje van Jupiter, die het blote oog wel zag.
Meer, meer, meer!
‘Echt zo blij als een kind springen‘, schreef ik. Het was een geweldig begin van onze waarnemingen. En dat met ‘slechts’ een vergroting van 90x, eigenlijk de laagste vergroting van onze optica. In de weken na het ‘eerste licht’ schoten we deze plaatjes.
Meer volgt uiteraard, want we zijn hier echt nog niet op uitgekeken.